محدودیت های واجی حاکم بر ساخت و ترکیب تکواژهای وابسته زبان فارسی در چارچوب نظریه بهینگی

مفهوم زایایی در مطالعات ساختواژی، یکی از چالش برانگیزترین موضوعاتی است که توجه پژوهشگران را به خود جلب کرده است. اختلاف نظرهای موجود بر سر تعیین میزان زایایی یک فرایند ساختواژی است نه بر سر تعیین زایایی یک فرایند. بی تردید، بحث در مورد زایایی ساختواژی، بدون در نظرگرفتن محدودیت های حاکم بر آن، بحث جامعی نخواهد بود. محدودیت های متعددی از جمله محدودیت های واجی، بر روی میزان زایایی تأثیر می گذارد که هنوز مطالعات جامعی در مورد آنها در زبان فارسی صورت نگرفته است. به عبارت دیگر، هر صورت محتمل زبانی باید از صافی محدودیت های مختلف عبور کند و اگر نتواند این محدودیت ها را ارضاء کند، از گردونه رقابت کنار گذاشته می شود. کاستی های موجود در مجموعه اطّلاعات و فقدان تحقیقات جامع زبان-شناختی مربوط به تکواژهای زبان فارسی که امروزه در دسترس است، باعث شد تا در این تحقیق ، تکواژهای مقید دستوری زبان فارسی و محدودیت های حاکم بر ساخت و ترکیب آنها به عنوان موضوع پژوهش انتخاب شود.